Odwołując się do zamieszczonego poniżej fragmentu oraz do całości Wielkiej Improwizacji przedstaw Konrada jako bohatera romantycznego. [język polski/liceum]

Bohater romantyczny to literacka postać, charakterystyczna dla literatury romantyzmu, indywidualista, idealista, buntownik o bogatym życiu wewnętrznym, pozostający w konflikcie ze światem; nieprzeciętnie wrażliwa, wybitna jednostka wyrastająca ponad szary tłum, przeżywająca nieszczęśliwą miłość i wewnętrzne rozterki, a także człowiek, dla którego najważniejszą wartością w życiu jest ojczyzna i dobro narodu.

Mianem romantycznego bohatera bez wątpienia można określić postać z trzeciej części „Dziadów”, Konrada. Jest on romantycznym poetą, wieszczem, buntownikiem, indywidualistą, patriotą. Wyraża przekonanie, że jest jednostką wyjątkową, nieprzeciętną, posiadającą ogromną moc twórczą, wyrastającą ponad ogół społeczeństwa, a jednocześnie człowiekiem samotnym, wyobcowanym, nierozumianym przez otoczenie.

Cechy Konrada charakterystyczne dla romantycznego bohatera ujawniają się w czasie Wielkiej Improwizacji – niezwykle przejmującego, poetyckiego monologu, w którym pod wpływem natchnienia wyraża swoje myśli, uczucia, poglądy, ujawnia przemyślenia płynące z głębi duszy. W pierwszych wersach Wielkiej Improwizacji Konrad określa siebie mianem poety, pieśniarza. Jest świadomy swej odrębności i ponadprzeciętności, zdaje sobie również sprawę, że ze względu na pełnioną przez niego rolę wybitnego, wyjątkowego poety, pozostaje osamotniony i niezrozumiany przez otoczenie („Samotność – cóż po ludziach, czym śpiewali dla ludzi?/ Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha,/ Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?”). Brak zrozumienia wynika również z tego, że pewnych myśli nie da się zwerbalizować, słowa nie są wystarczająco potężne, by móc wyrazić najgłębsze, najdoskonalsze myśli i idee („Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie”). Konrada przepełnia żal, gorycz i rozczarowanie, ponieważ żaden człowiek nie doceni jego pieśni i nie dostrzeże w nich uczuć, emocji przepełniających jego duszę („ Ile krwi tylko ludzie widzą w mojej twarzy,/ Tyle tylko z mych uczuć dostrzegą w mych pieśniach”). W kolejnych wersach bohater utwierdza się w przekonaniu, że jego poezja jest niezwykła, doskonała, a talentem przewyższa on innych twórców. Słowa Konrada są wyrazem pychy, poczucia wyższości nad innymi i ogromnej dumy. Bohater dochodzi również do wniosku, że jedynie Bóg i natura są godnymi odbiorcami jego dzieł, natomiast ludzie nie zasługują na to, by czytać i słuchać jego pieśni („Ty Boże, ty naturo! dajcie posłuchanie -/ Godna to was muzyka i godne śpiewanie”). Konrad uznaje siebie za mistrza, którego można stawiać na równi z Bogiem. Sądzi, że posiada niezwykłe zdolności kreacyjne – poprzez wzniesienie rąk i dzięki potędze myśli tworzy gwiazdy i planety, kreuje świat według własnego uznania („To nagłym, to wolnym ruchem, / Kręcę gwiazdy moim duchem”).

Pozostała część Wielkiej Improwizacji dostarcza kolejnych informacji o posiadanych przez Konrada cechach romantycznego bohatera. Z utworu wyłania się obraz patrioty, gotowego do poświęceń dla dobra ogółu. Konrad kocha swój naród i w pełni się z nim utożsamia, pragnie dla niego wolności i szczęścia („Chcę go dźwignąć, uszczęśliwić, / Chcę nim cały świat zadziwić”). Aby go podźwignąć, oswobodzić i przywrócić mu dawną świetność, chce przejąć od Boga władzę nad rodakami, nad ludzkimi duszami („Daj mi rząd dusz!”). Patriotyzm Konrada łączy się również z postawą określaną mianem buntu prometejskiego. Bohater w imię miłości do ojczyzny i narodu gotów jest wystąpić przeciw Bogu. Konrad zarzuca Stwórcy brak miłosierdzia, obojętność wobec cierpienia. Dopuszcza się również bluźnierstwa poprzez stwierdzenie, że Bóg nie jest miłością, lecz mądrością, a także nie jest ojcem świata, lecz – co dopowiada szatan – carem. Poeta sprzeciwia się Stwórcy, jednakże postępuje tak dla dobra ludzkości.

Konrad z trzeciej części „Dziadów” to jeden z najbardziej znanych bohaterów romantycznych, posiadający niemal wszystkie cechy, postawy i zachowania charakterystyczne dla epoki romantyzmu. Jest on zarówno wyobcowanym, samotnym, niezrozumianym przez otoczenie poetą, wybitną jednostką przekonaną o swej wyjątkowości, jak i zagorzałym patriotą i buntownikiem, gotowym do poświęceń i walki w imię wolności i szczęścia narodu. Nie ulega wątpliwości, że wszystkie cechy Konrada decydują o jego nietuzinkowej, złożonej osobowości, wzbudzającej zainteresowanie i podziw zarówno w czasach romantyzmu, jak i współcześnie.