Wybrane
teksty kultury:
- Antoine de Saint – Exupery – „Mały Książę” (powieść)
- Aleksander Kamiński – „Kamienie na szaniec” (powieść)
- Robert Gliński – „Cześć, Tereska” (film)
- Pomnik psa Dżoka w Krakowie
Przyjaźń to silna i niezwykła więź
uczuciowa, nawiązywana przez ludzi. Jest oparta na wzajemnej sympatii,
serdeczności, życzliwości, trosce, wyrozumiałości, tolerancji, wręcz
intuicyjnym zrozumieniu, zaufaniu, lojalności i bezinteresowności, a także
przywiązaniu i potrzebie przebywania ze sobą. Prawdziwi przyjaciele pomagają
sobie w trudnych chwilach i wspierają się, mogą na sobie polegać, są sobie
oddani, zdolnie do poświęceń, razem przeżywają zarówno radość, jak i smutek,
wzajemnie interesują się swoimi sprawami, cieszą sukcesami. Nie ma dla nich
znaczenia wiek, wykształcenie, status społeczny czy materialny – przyjaciół łączą
wspólne doświadczenia, cele, fascynacje, system wartości. Przyjaźń to przede
wszystkim trudne wyzwanie, sprawdzian charakteru i zdolności do empatii,
dlatego nie wszyscy są do niej zdolni.
Od najdawniejszych czasów motyw te
występuje w sztuce, muzyce i literaturze. Malarze, muzycy, poeci i pisarze
podkreślają, jak istotną jest wartością i ukazują różne jej odmiany oraz
zachowania i postawy bohaterów. Istnieją również dzieła, które podejmują się
próby zdefiniowania istoty przyjaźni. Takim utworem jest „Mały Książę” Antoine
de Saint – Exupery’ego. Jednym z głównych motywów wypraw tytułowego bohatera
jest poszukiwanie prawdziwej przyjaźni. Mały Książę odwiedzał różne planety,
ale dopiero na Ziemi poznał Lisa, który nauczył go, jak wielką wartością jest
przyjaźń, wyjaśnił mu, że jej istotą jest „oswojenie się”, zbudowanie przez
dwie strony więzów oraz wytłumaczył mu, że to wyjątkowe zrozumienie pomiędzy
przyjaciółmi wynika z duchowego zbliżenia się do siebie, kiedy udaje się „widzieć
sercem”. W mojej wypowiedzi postanowiłam odnieść się do „Małego Księcia”, gdyż
jest to dla mnie książka wyjątkowa. Pod warstwą bajkowej fabuły skrywa
uniwersalne wartości, egzystencjalno-filozoficzne wątki i jest skarbnicą
niezwykłych aforyzmów i sentencji. Dzięki lekturze uświadomiłam sobie, że
przyjaźń dojrzewa stopniowo, wymaga pielęgnacji i troski oraz
odpowiedzialności.
Mówiąc o prawdziwej, wręcz idealnej
przyjaźni, nie sposób jest nie przywołać utworu Aleksandra Kamińskiego „Kamienie
na szaniec”. Według mnie jest to najpiękniejsza powieść o sile przyjaźni,
zdolnej przezwyciężyć wszelkie przeszkody. Bohaterowie powieści – Rudy, Alek i
Zośka – to młodzi ludzie, którzy zawsze mogą na sobie polegać, doskonale się
rozumieją, z chęcią spędzają ze sobą wolny czas, mają wspólne zainteresowania i
pasje. Ich przyjaźń zdała również egzamin w obliczu okrutnej wojny, pełnej
dramatycznych walk i operacji wojskowych. Niezależnie od sytuacji przyjaciele
pozostawali wobec siebie lojalni. Rudy, aresztowany przez Niemców, bohatersko
znosił tortury i nie zdradził swych przyjaciół. Alek i Zośka byli gotowi oddać
życie za Rudego i bez wahania zorganizowali ryzykowną akcję. „Kamienie na
szaniec” to jedna z niewielu książek, która za każdym razem wzbudza we mnie
silne emocje. Dzięki niej zrozumiałam, że dla przyjaciela można poświęcić
wszystko, nawet życie, zgodnie z zasadą „jeden za wszystkich, wszyscy za
jednego”.
Przyjaźń jest wyjątkowo trudnym
sprawdzianem charakteru. Nie wszyscy jednak potrafią sprostać temu wyzwaniu.
Więź łącząca ludzi bywa zrywana, okazuje się fałszywa, nie zdaje egzaminu w
momencie próby. Fałszywa, pozorna, oparta na kłamstwie zażyłość łączyła główne
bohaterki filmu Roberta Glińskiego „Cześć Tereska”. Nastoletnia Tereska jest
wrażliwą, delikatną dziewczyną, marzącą o wielkiej miłości i karierze projektantki
mody. W szkole krawieckiej poznaje Renatę – osobę cyniczną, arogancką,
dwulicową i kłamliwą. Znajomość z Renatą zmienia Tereskę – dziewczyna sięga po
używki, rezygnuje ze swych marzeń, traci więź emocjonalną z rodziną, grzęźnie w
brutalnej rzeczywistości, jednakże w ogóle nie dostrzega, jak negatywny wpływ
ma na nią nowa znajoma. Dopiero gdy wśród rzeczy Renaty zauważa swój portfel,
uświadamia sobie, że została perfidnie wykorzystana i oszukana, a łącząca je
przyjaźń była iluzją. „Cześć, Tereska” to film, który wiele mnie nauczył.
Uświadomił mi, że nawiązując nowe znajomości należy zachować dystans i
ostrożność. Są bowiem osoby, które tylko czekają na okazję, by nami manipulować
i wykorzystać nas dla własnych korzyści.
Przyjaźń to więź emocjonalna łącząca nie
tylko ludzi. Wyjątkowo silna zażyłość występuje także pomiędzy człowiekiem a
zwierzęciem. Dowodem na to jest historia psa Dżoka i jego pana. Właściciel psa
zmarł na atak serca w pobliżu Ronda Grunwaldzkiego w Krakowie. Dżok był
świadkiem tego tragicznego zdarzenia. Przez rok błąkał się w okolicach ronda i
nie pozwolił się złapać. Pewnej nocy postanowił pójść za nową panią, jednakże
nigdy nie pozwolił sobie założyć obroży ani smyczy. Po śmierci nowej właścicielki
pies uciekł. Został znaleziony martwy na torach kolejowych. Niektórzy twierdzą,
że psie serce nie wytrzymało kolejnej rozłąki i Dżok specjalnie wskoczył pod
jadący pociąg. Pies został pochowany na terenie schroniska w Krakowie. Jego
niezwykłą psią wierność postanowiono upamiętnić poprzez stworzenie pomnika,
który można podziwiać na bulwarach wiślanych w Krakowie, w pobliżu Wawelu
i Mostu Grunwaldzkiego. Pozwoliłam sobie
przywołać historię psa Dżoka, ponieważ jest ona niezwykłe wzruszająca i
ukazuje, jak wielkie serce mają nasi czworonożni przyjaciele.
Podsumowując moje rozważania, pragnę
zwrócić uwagę na to, że przyjaźń jest niezwykle wymagającym, trudnym wyzwaniem.
Jednakże ciężka praca, polegająca na tworzeniu silnej więzi emocjonalnej,
owocuje niezwykłą, niepowtarzalną zażyłością, która jest prawdziwym skarbem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz